DAT IEDEREEN ZICHZELF KAN ZIJN IN DE SPORT. DAAR GAAT HET OM.
Bron: Pride and Sports
Interview: Anna Bartlema
Uit de kast
“Ik ben opgegroeid in het dorp Hoogkarspel. Mensen zijn daar erg sceptisch over homoseksualiteit. Sommigen accepteren het, maar een hoop ook niet. Dat heeft voor een deel met het geloof daar te maken. Ze vinden: je mag geen homo zijn. Op mijn veertiende heb ik op school verteld dat ik op mannen val. Helaas accepteerden een aantal mij niet. Daarnaast ben ik ook een hoop vrienden kwijtgeraakt. Ze konden het niet accepteren dat ik homo ben. Langzaam verbraken ze het contact. Dat was een moeilijke periode. Gelukkig heb ik uit die tijd een paar goede vrienden overgehouden waar ik nog steeds goed contact heb. Voor mijn coming-out had ik twee vriendengroepen, daarna kon ik mijn vrienden op één hand te tellen. Als je uit de kast komt, kom je er ook meteen achter wie je echte vrienden zijn. Gelukkig had ik op mijn atletiekclub een veilige omgeving waar ik mijzelf kon zijn. Iedereen had respect voor mij als persoon.
Bedreiging
Op een avond fietste ik na de training naar huis. Nog geen honderd meter verder werd ik ineens klemgereden door twee onbekende jongens op de fiets. Blijkbaar wisten ze wie ik was en hadden ze iets tegen mijn geaardheid. Het ging heel snel. Ze bonden snelbinders om mijn nek en schreeuwden dat ik dood moest en dat ik een ‘kut homo’ was. Ik was pas vijftien jaar oud. Op dat moment was ik heel bang, maar ik liet dat niet merken. Het was twéé tegen één. Ik riep: ‘twéé tegen één is wel heel oneerlijk, laat mij een maatje halen!’ Ik probeerde toch mijn mannetje te staan. De jongens hadden alleen niet verwacht dat ik zo’n babbel had. Dat is misschien ook mijn redding wel geweest. Uiteindelijk lieten ze mij los en kon ik gaan. Eenmaal thuis stond ik nog te trillen op mijn benen en heb ik gelijk aangifte gedaan. Uiteindelijk kwam ik er heel krachtig uit. Ik had een sterk gevoel van kom maar op dan. Ik laat mij niet kleineren. Deze ervaring heeft mij op een of andere manier sterker gemaakt. Ik sta steviger in het leven nu.
Dood van een vriend
Een paar jaar later had ik een maatje, die ook op mannen viel. Hij werd op school gepest. Ook thuis en door andere vrienden werd hij niet geaccepteerd. We praatten veel. Hij zag geen uitweg meer en maakte een eind aan zijn leven. Het raakte mij natuurlijk heel erg. Ik zag het niet aankomen. Dat hij zelfmoord zou plegen, dat had hij niet gezegd. We hadden goede gesprekken. Maar ik snap ook dat je niet zomaar gaat vertellen dat je voor de trein wil springen. Zijn dood zette mij aan het denken. Het moet toch ook anders kunnen? Ik dacht: ik wil en moet mij inzetten voor de community. Ik wil mijn verhaal vertellen.
Fitness
Na acht jaar vond ik geen uitdaging meer in atletiek en stopte ik. Nu vind je mij in de sportschool. Hoewel het lastig kan zijn om een leuke, inclusieve sportschool te vinden. Een open-minded trainer is voor mij belangrijk. Ik maak er geen geheim van dat ik op mannen val. Soms merk je aan iemands houding terughoudendheid of zelfs ongemak. Ik ben een gevoelsmens dus ik voel dat aan. In bijna elke sportschool heerst een machocultuur. Het gaat om gezien worden en je grote spieren showen. Zo’n omgeving, waar uiterlijk zo belangrijk is, maakt mij eerlijk gezegd onzeker. Je gaat naar de sportschool om gewoon je oefeningen te doen, maar als iedereen loopt te smoezen leidt dat enorm af. Kijk, ik laat dat niet gauw doorschemeren maar het doet toch wat met je. Je bent er toch mee bezig. Iemand vroeg laatst of een regenboog fitnessschool iets voor mij was. Ik vind: dat moet je niet specifiek doen. Als lhbtiq+’er zou je bij elke fitnessschool veilig moeten kunnen sporten.
Waarom ambassadeur
Het is voor mij enorm belangrijk om mij in te zetten voor de regenboog gemeenschap.
Pride en Sports gaat om zichtbaarheid en acceptatie van lhbtiq+ in de sport. Met mijn ervaring als sporter, spreker, model en ex-finalist van de Mister Senior verkiezing hoop ik anderen te inspireren. Samen wil ik in gesprek gaan met sportscholen over hoe ze inclusiever beleid kunnen voeren. Dat lijkt mij geweldig.
Het doel? Dat iedereen zichzelf kan zijn in de sport. Daar gaat het om.
En voor jou persoonlijk?
Het is en blijft een lastige strijd. Ik heb het nog soms, bijvoorbeeld als ik hand in hand door de stad loop met mijn vriend. Hij wil dat heel graag en ik eigenlijk ook wel. Toch ben ik bezig met denken wat anderen mensen ervan denken. Dat voelt ergens ook wel gek, aangezien ik ambassadeur ben en een voorbeeldfunctie heb. Alsnog blijft dit aan mij knagen. Ik denk bij mijzelf: ik moet wel alert blijven anders word je uitgescholden of misschien in elkaar geslagen. Die angst is er. Op de gay-pride kan het gelukkig wel, maar moet ook gewoon mijn vriend een kus kunnen geven op straat zonder stil te staan bij de mogelijke gevaren.
Ik hoop dat als ik tachtig ben, homoseksualiteit over heel de wereld geaccepteerd is. Maar ik ben bang dat we nog heel hard moeten strijden.”
Met mijn ervaring als sporter, spreker, model en ex-finalist van de Mister Senior verkiezing hoop ik anderen te inspireren.
