LAURA VAN BECKHOVEN

ALS IK HET NU EVEN MOEILIJK HEB, DAN GA IK WEL EENS NAAKT VOOR DE SPIEGEL STAAN

Bron: Pride and Sports
Interview: Anna Bartlema
Fotografie: Marijn Fidder

Windsurfster Laura van Beckhoven was meteen enthousiast toen ze door Pride and Sports gevraagd werd om ambassadrice te worden. “Ik hoefde niet lang na te denken. Dit gaat mij aan het hart, de combinatie van sport en transgender zijn.”

Als transvrouw kreeg Laura in haar leven een flinke golf discriminatie over zich heen. In haar werk en zeker ook in de sportwereld. Ze raakte haar baan kwijt, herpakte zich zelf en ontwikkelde zich verder in de topsport. Vanzelf gaat het niet. Nog steeds wordt ze opzettelijk aangesproken met verkeerde voornaamwoorden. En heeft ze te maken met “agressief vaargedrag” van mannen die er niet tegen kunnen dat ze worden ingehaald door een vrouw. Niets lijkt haar te kunnen breken. “Als ik het nu even moeilijk heb, dan ga ik wel eens naakt voor de spiegel staan.”

“Al jaren domineer ik op de 1800 meter. Momenteel ben ik gemiddeld 4e van Nederland onder de speedsurfsters. Mijn ambitie is om de snelste vrouw van de wereld te worden. Ik doe aan speed surfen, wat dan weer onder windsurfen valt. Het is de bedoeling dat je zo hard mogelijk over het water gaat. Hoe harder de wind en vlakker het water, des te sneller ik kan gaan. Mijn zeilnummer NED-1801 heeft een bijzondere betekenis. Het refereert namelijk aan 18 januari 2001. Dat is de dag waarop ik officieel bij de wet mezelf werd.

Het is mijn droom om de Lüderitz Speed Challenge te varen in Namibië. Daar is een speciaal kanaal gegraven voor speed surfen, de meest extreme speed surf plek die er op aarde bestaat. Maar ik weet ook, in Namibië ben je niet veilig als lhbti’er. Er is daar geen beschermend beleid voor ons. Als transpersoon moet je daar continue rekening mee houden. Op sommige plaatsen in de wereld mag je als transvrouw niet eens bestaan. Dan ga je bij jezelf nadenken: moet ik dit wel willen?”

Ik word nog steeds expres met ‘meneer’ aangesproken

Ook Nederland heeft nog een lange weg te gaan. De emancipatie van vrouwen en transvrouwen blijft behoorlijk achter in de windsurfwereld. Terwijl iedereen denkt, surfers, die zijn toch juist heel relaxed? Maar dat valt tegen.

Neem de surfshop bij mij in de buurt. Daar wil ik niet eens meer naar binnen. Ze kennen mijn verhaal als transvrouw, maar toch spreken sommige medewerkers mij expres met ‘meneer’ aan. Zo voor de ogen van de andere collega’s. Echt respectloos. En ik heb ook nog eens cup F, dat zie je niet bepaald over het hoofd!
Daarnaast ervaar ik agressief gedrag op het water. Zo proberen onbekende surfers mij van mijn plank af te varen, of varen bijna over mijn plank heen als ik even stil sta op het water. Deze reactie krijg ik vaker als ik mannen inhaal tijdens het surfen. Ik denk omdat ze het niet kunnen hebben dat ze worden ingehaald door een vrouw. En als ze dichterbij komen en zien dat ik een transvrouw ben, dan wordt hun houding naar mij nog een tikkeltje agressiever.

Door de discriminatie die ik ervaar heb ik lang getwijfeld of ik überhaupt mee wil doen aan wedstrijden. Mensen hebben bij voorbaat al een mening vanwege mijn genderdiverse achtergrond. Wetende dat het weerstand oproept, wil ik mijzelf dan als transatleet wel in de schijnwerpers gooien? Ik was bang om veel haat over mij heen te krijgen. Pride and Sports heeft mij het vertrouwen gegeven om dit toch te doen. Juist om ook aan de wereld te laten zien dat je als transpersoon een plek hebt in de sportwereld.

Mijn surfplank is mijn veilige haven

Surfen brengt mij innerlijke rust. In de surfwereld is een gezegde. Alles verandert op het moment dat mijn surfplank het water raakt. Dat is ook zo. Het moment dat ik daar op het water sta, zijn al mijn zorgen even weg en is mijn surfplank mijn veilige haven.

Sport is voor mij belangrijk. Als ik het surfen niet had gehad gedurende mijn transitie, dan was ik er nu waarschijnlijk niet meer geweest. Daar ben ik heel open over. Ik dacht: ik mag gewoon niet bestaan op deze wereld. Het voelde alsof alles mij werd afgenomen. Zo verbrak één van mijn kinderen het contact, verloor ik mijn baan en raakte ik bijna mijn huis kwijt.

Als ik het nu even moeilijk heb, dan ga ik wel eens naakt voor de spiegel staan en begin ik vanzelf weer te glimlachen. Ik zie mezelf. Soms kijk ik naar mijn grote spieren die ik door het surfen heb, en denk ik: oh, hmmm oké dan… Maar daar kan ik dan ook wel weer om lachen. Mijn spieren zijn namelijk onderdeel van mijn identiteit als vrouw. Vrouwen mogen gewoon gespierd zijn. Klaar!

“Zonder wind­surfen had ik hier niet meer gestaan” Trans vrouw Laura van Beckhoven vond vrijheid op het water